Denne helga skal eg tilbringe med ein kjær ven. Eg har talt veker, dagar og timar, og endeleg er ventetida over. Endeleg er eg tilbake, kjære Bergen.
Ein kan seie mykje om deg, men evna til å vise engasjement, manglar du ikkje. Det er ingen som har det verre når fotballaget rykkjer ned, eller er meir stolt av seg sjølv og si eiga utstråling på nasjonaldagen. Det er kort veg mellom himmel og helvete hos deg, men det er det som gjer deg så spennande.
Du skulle helst sett at du var eit eige land, i alle fall Norges hovudstad. Men, med tanke på årets hendingar, er eg ikkje heilt overtydd om at det hadde gått så bra som du trur. Ordføraren din hadde sikkert vore bortreist på cruise året rundt, og oljefondet hadde blitt sløst vekk på bomkjøp og spelarlønningar i Brann. Skattepengane hadde elles gått vekk i å greie ut Bybanetraséar, og Austlandet hadde gått under.
Men sjølv om du på mange måtar kan samanliknast med eit sirkus, så klarar eg meg ikkje utan deg. Du har alltid ein kommentar på lur, og du kvir deg ikkje på å skryte hemningslaust over det du har oppnådd. Du er venen som seier ifrå når eg gjer noko feil, og du står rakrygga i motvind.
Hos deg har kvar årstid si lukt, sine fargar og sin sjarm. Når dei japanske kirsebærtrea fargar deg rosa, og sola skin frå skyfri himmel, er du på ditt vakraste. Då, når eg går langs Lille Lungegårdsvann, er 10 månadar med mørke, kulde og vrengte paraplyar gløymt.
For eit ekte kjærleiksforhold visnar ikkje sjølv med stiv kuling i periodar. Kjenslene forsvinn ikkje, sjølv med ei ny adresse fleire mil unna. For eg veit at eg aldri kjem til å føle det slik for nokon andre. Du vil alltid vere den einaste byen for meg, Bergen.