Etter sju år i Bergen har eg returnert til Sogn og Fjordane. Eg har flytta frå skarre-r, Trude Drevland og Sportsklubben Brann til fordel for nynorskens skog.
I Bergen har eg hatt det godt, men det er langt mellom nynorskbrukarane. På universitetet opplevde eg berre ein gong i halvåret at undervisninga var på nynorsk. Eg kan difor forstå at mange valde å skifte til bokmål då dei kom dit. Likevel bestemte eg meg for at eg ikkje skulle bli ein av dei. Det gjorde til at eg omsette undervisningsnota mine til nynorsk alle seks åra på universitetet.
For eg er stolt over å vere nynorskbrukar, og eit skifte til bokmål ville for meg vore eit identitetsbrot. Nynorsk ligg nær opp til dialekta mi, og eg synest det er eit enkelt, seriøst og presist skriftspråk.
Å seie at ein ikkje forstår nynorsk, trur eg først og fremst handlar om vilje. Eg har til dømes aldri høyrt nokon irritere seg over at Rev i barne-TV serien «Flukta frå Dyreskogen», snakkar nynorsk. Ein forstår det ein vil forstå, tenkjer no eg.
No er eg truleg over gjennomsnittet oppteken av skriftspråket mitt, men nynorsk og bokmål er likestilt, og då bør det også speglast i samfunnet. Kan vi ikkje heller glede oss over språkmangfaldet enn å krangle over det? For det er nok av andre ting i verda å irritere seg over.