Eg ligg på magen og stirar ned i eit isfiskehol, vindauget til ei anna verd. Øyra fangar berre lyden av min eigen pust, som ikkje doggar på glaset. Der nede er det mørkt, men eg kan skimte rørsle. Fiskane lagar skuggespel rundt krok og makk, og eg ligg på fremste rad.
Det er von i hengande snøre, i alle fall for fiskaren. Kanskje kjem storfisken, ein gammal luring. Aldri før har han teke sjansar på å ete det han ikkje var heilt sikker på. Ein kvar mistanke om lureri har stogga han, difor har han fått bli gammal. Men alle kan gjere feil, heiter det, storfisken òg.
På nåde får småfiskane svinse rundt, for i bukta er det han som rår. Han har budd her heile livet, og kjenner kvar ein småstein. Mi verd har han berre kikka på, sist då han stakk hovudet opp for å slurpe i seg ei døgnfluge på sankthans. Han blei ikkje reiselysten av det.
Dansen held opp, det blir kolmørkt i holet. Ei trykkande stille. Visste eg ikkje betre, kunne eg sveva vektlaus i verdsrommet. Gamlingen er sikkert nær, då torer ikkje dei andre flyge kring. Dei aktar seg for omrisset som kjem glidande over ålegraset. No opnar nok kjeften seg. For første gong i livet tenker han breste eller bere. Han tek sats. Så lèt han vente på seg. Han er ikkje hastig.
Eit plutseleg napp røskar meg ned frå verdsrommet, og eg røskar tilbake. Der flyg fisken opp av holet. Ein småtass ligg på isen og spratlar. Opportunisten var kjappare, snappa til seg maten, men gamlingen ler sist. Aldri meir den løgne makken.
Eg går heim, steiker den litle sprø og lèt han kvile på ei skive med smør. I den andre verda gøymer storfisken seg framleis. Eg skal sjå etter han i nye vindauge.