«Du er den einaste eg kjenner som har valt Førde framfor København», skreiv ein norsk kollega i avskjedskortet mitt. Det ho nok ikkje forstod, var at i Kongens by heldt eg på å mista min integritet som systrending.
Å høyra seg sjølv ytra ord som «jeg» og «god weekend», å skriva på bokmål og aldri få stiga opp på ein imponerande tindetopp, gjev få, om nokon, positive helseeffektar for ein sogning.
Resepten kom heldigvis i siste liten. Takka vera ein arbeidskontrakt med Nynorsk avissenter kunne eg stolt møta opp på Folkeregisteret og på lovleg vis «innvandra» attende til Trivselsfylket.
Nei, Førde kan ikkje samanliknast med storbyen København. Likevel tykkjer eg at høvet eg no får til å prøva journalistyrket i nynorsken sin vidgjetne metropol er midt i blinken for meg!
Men integriteten min er enno ikkje heilt «på plass». Verken fysikken eller nynorsken min står ikkje heilt i stil til den gjennomsnittlege vestlendingen. Difor kjem eg no til å snigla meg opp på Hafstadfjellet i eit flautt tempo, medan eg snikles glosar i nynorskordboka.
Av Hilde Greve Mo